Vervolg van onze verhalen

In Zagora zijn we naar de wekelijkse markt geweest, waar ze koeien, schapen, geiten verkopen, maar tot onze spijt, geen kamelen (dromedarissen). Dezelfde sfeer als de Marché du midi en slachthuis in Brussel, maar in het meervoud. Maar eigenlijk waren er overal kamelen (uitgezonderd op de markt), die ons bekijken vanuit de hoogte (maar voor wie nemen ze zich, die kleine mannekens).
En verder schilderen (ja, ja, we hebben uiteindelijk de neus van de camion geschilderd) en een bezoek bij de technieker (grote familie) voor een laatste controle van de vrachtwagen voor we ons begeven op de pistes. En natuurlijk, de ontmoeting met Hamid die ons een dag langer heeft laten blijven.

Vrijdag 17/11/2000

Het is zover. We vertrekken richting Foum-Zguid via de piste. Op de kaart is het gemakkelijk, er is maar één piste. En in werkelijkheid, enkel de goede nemen. Bij het verlaten van Zagora, is al niet mis. Pistes zijn er bij hopen, en gaan allen een verschillende richting uit. De omgeving is verlaten en rotsachtig. We verliezen de piste (een klein beetje) twee maal.

Ontmoeting met wilde dromedarissen? Bestaat het? We kamperen in het midden van de weg. Altijd een beetje bizar, omdat we altijd helemaal alleen zijn (of dat is toch wat we denken) maar onder een sterrenhemel, die we bij ons nooit te zien krijgen (en ja, het zijn niet dezelfde nachten). Niettegenstaande onze pogingen en goede wil, slagen we er niet in één enkele ster te herkennen. Maar er zijn er ook zoveel.

Zondag 19/11/2001

We hebben de macadam bereikt in Foum-Zguid en rijden terug in een hogere versnelling. Omdat we een beetje vroeger aankomen in Goulmine, we hebben twee uur voor op hetgeen we voorzien hebben, beslissen we een kleine piste te nemen die de indruk geeft van sympathiek te zijn, om naar de Plages Blanches te gaan. De piste begint goed maar vervolgens neemt hij ons mee in de djebels (bergen), op pistes uitzonderlijk smal die uiteindelijk ons niet meer toelaten te draaien. Bovendien is onmogelijk geworden om rechtsomkeer te maken. De nacht valt en we zijn nog steeds in de bergen en geen enkele plaats waar we kunnen stoppen. We zijn verplicht verder te rijden tot we een beetje ruimtes vinden op te overnachten. Uiteindelijk belanden we op een kleine plateau waar we kunnen stoppen. Ondertussen rijden we al twee uur in het donker. De nacht is gitzwart. We worden vervolledigd door een kudde dromedarissen. Er zijn er aan alle kanten.

Bij het ontwaken, bevinden we ons op 30 meter van de ravijn, 20 meter verder de zee, dus we waren op tijd gestopt. We willen het strand bereiken, en redelijk vlug, om op tijd te zijn in Dakhla. Voor het landschap, het is waar, is het prachtig. We rijden langs de ravijn, beneden ons zien we de witte golven, de zee is blauwgroen en de rotsen zijn licht oker, cactussen en struiken. Voor de wildernis, we zijn goed bediend. Maar we hebben geen enkel idee waar we juist zijn.

Rond de middag bereiken we eindelijk het strand. Het zand is zacht en op een gegeven moment, we maken rechtsomkeer, we zitten vast. We proberen de wielen vrij te maken maar onder het zand is de aarde zwaar en blijft kleven aan de schop. Na een uur komt een groep dorpelingen aan die ons helpen. Ze zijn een zestal volwassen en kinderen, die graven, stenen aanbrengen, de camion opkrikken, tot zonsondergang, iedereen werkt mee. Bij een tweede poging, vreugdekreten, we rijden eruit. Oef! Onze reis stopt nog niet. Het is nu of nooit, om onze pulls en t-shirts uit te halen die we meegebracht hebben.

Het is te laat om nog verder te rijden. In de nabijheid brengen we een tweede nacht door. Het is een beetje meer dan we oorspronkelijk hebben voorzien... De volgende morgen vertrekken, maar het is reeds middag voor we de weg (macadam) bereiken, een beetje voor TanTan, om uiteindelijk naar Dakhla te vlammen.

Het enige wat we nog doen is rijden, en rijden om uiteindelijk aan te komen, de donderdag 23/11 om 9 uur morgens. Het konvooi vertrekt morgen. De formaliteiten gaan vlot en we zijn klaar voor het konvooi, zoals voorzien. Oef, uiteindelijk was het beter de kleine omweg te maken dan twee dagen in deze stad te verblijven, niet onaangenaam maar ook niet interessant. We brengen de nacht door bij het strand, drinken thé en bekijken de sterren, samen met een huisbewaarder.

Vrijdag 24/11/2001

Vertrek konvooi: 10 uur. Heu,pardon, eigenlijk beginnen de formaliteiten om 10 uur. We vertrekken om 15u30, een veertigtal voertuigen, 4X4, minibusjes, camionetten en enkele vrachtwagens. Naar het schijnt is het een klein konvooi. De rijkswachters, militairen, die ons begeleiden zijn sympathiek. De ganse weg is in macadam. Oh ja, we hebben Marcus meegenomen, een jonge Duitser die ongeveer dezelfde weg maakt, maar met de rugzak. We brengen de nacht door in een kamp en de volgende morgen, het konvooi wordt terug samengesteld en we vertrekken.