|
|
Het binnenkomen in Mauritanië is iets ingewikkelder dan het verlaten van Marokko, maar we moeten niet klagen.
Natuurlijk is het gemakkelijker als je de volgorde kent van de formaliteiten.
We moeten 150 FRF betalen voor een obscure reden (bijkomende diensten van de politie).
De douane bezorgt ons geen problemen.
We geven onze deviezen aan tot op die ene dollar biljet die we hebben.
Om te rijden is het bangelijk.
Er zijn antitank en antipersoon mijnen verspreidt in de omgeving.
We mogen absoluut niet de piste verlaten. Akkoord, maar hoe doen we dat? Er zijn pistes en sporen van voertuigen in alle richtingen.
Ze begeven allen naar Nouadhibou, maar niet noodzakelijk aan dezelfde snelheid, niet altijd zonder problemen.
De voertuigen rijden alle kanten op, en overal stellen de gidsen zich voor.
Is dit een val of wat anders? We hebben er twee, elkeen klampt zich vast aan een van de zijden van onze camion.
Maar het is duidelijk, een gids heb je nodig. De wagens rijden zich een na een vast.
Een van de twee gidsen, die aan de camion hangt, gaat een wagen helpen.
Nu blijft er noch één over. Maar goed, we hebben niet echt de keuze.
In werkelijkheid, de gids is gratis, maar hij neemt ons mee waar hij wilt.
Uiteindelijk is onze gids niet de kwaadste, en neemt ons mee naar zijn hotelcamping.
We zien de beroemde, de langste trein van de wereld.
We kunnen een schatting maken van het aantal wagons aan de hand van de locomotieven.
Eén locomotief trekt 50 wagons. Deze die we zien voorbijrijden, heeft vier locomotieven, dus tussen de 150 en 200 wagons.
Aangekomen in Nouadhibou, moeten we een konvooi vormen voor Nouakchott. We vertrekken uiteindelijk met Jean-Yves en Virginie, in een Citroën AX, die tot Kafountine (Casamance) gaan, Jean-Marc, Yves en Marco met een Peugot 505 en Jean-Claude in Mercedes camionette. Onze gids Mohammed.
|
Zondag 26/11/2000
Het grote vertrek voor een piste door de woestijn. Het is voor mij één van de twee moeilijkste punten in de reis.
Het is hier dat we riskeren onze camion te verliezen op het strand tussen twee getijden en voila, gedaan.
Buiten dat weet ze ook dat we het natuurpark Banc d'Arguin gaan doorrijden, waar de koude en warme zeestromen verantwoordelijk zijn voor de tropische fauna gedurende een gedeelte van het jaar en een Europese fauna voor het andere gedeelte.
Op dit ogenblik zijn het koude stromingen en het zijn onze trekvogels die hier hun winter doorbrengen.
Gelukkig hebben we een documentaire gids gekocht, want de vogels krijgen we niet te zien voor we het strand bereiken na twee dagen, en bovendien, nemen we niet de tijd.
Onze gids is gehaast en niettegenstaande onze oprispingen, trekt hij rechtdoor.
Het is duidelijk dat niemand zijn wagen wilde verliezen. Wij met onze maximumsnelheid van 70 km/h verliezen regelmatig de anderen.
Gelukkig rijden de anderen zich regelmatig vast in het zand, zodanig dat wij ruimschoots de tijd hebben om ze bij te benen.
In aantal heeft de AX gewonnen maar hij is zo licht dat in 5 seconden hij reeds verder rijdt.
Jean-Yves kookt. De gids komt hem alle kanten uit. Hij rijdt zich vast iedere kilometer.
Het meest vervelende is dat het de camionette Mercedes is, en hij weegt zwaar om hem op gang te brengen.
Bovendien speelt de gids de gulden regel "verdeel en heers". Het is altijd de fout van diegene die er niet is als we niet vooruit geraken.
Hij neemt ons voor idioot of wat? We kunnen niet echt zeggen dat het cool is.
Het is uitslopend om telkens de wagens vrij te maken en op weg te duwen, en we hebben de indruk te lopen om de volgende keer nog beter te stoppen.
We zullen er 2 dagen en een halve over doen om het strand te bereiken, een dag meer dan voorzien door de gids.
Iedereen veegt er zijn voeten aan omdat we niet gehaast zijn, maar we hebben nooit de tijd genomen op het ogenblik dat we wilden.
Hij zet iedereen te schijten met zijn manieren van een politiechef, maar goed, hij kent de pistes en bovendien zitten we allemaal door de voorraad water.
We moeten uiteindelijk toch aankomen. O ja, het is waar, op weg, een Mercedes, waarschijnlijk gestolen, heeft zich bij ons konvooi gevoegd en had rotte banden.
Dus bovenop het uitduwen, moeten we ook nog banden herstellen.
Iedereen klaagt en uiteindelijk slagen we erin ze achter te laten.
Men steekt de woestijn niet door zonder een krik, niet zonder iets om banden te herstellen of terug op te blazen.
Ze hadden geen geld bij zich, geen olie (maar ze hadden er nodig), enz… Parasieten.
Bovendien zijn het Saharawouis, dus ze weten heel goed wat ze doen.
Ze haken zich vast aan een groep die voorbijkomt, zuigen ze uit tot ze verstoten worden.
Het is niet echt een aangenaam gedeelte van de reis.
Uiteindelijk bereiken we dinsdag middag het strand met het vissersdorp. We moeten wachten tot de zee zicht terugtrekt om tussen de golven door op het harde strand te kunnen rijden. Vanuit onze camion is het werkelijk geweldig. We zitten hoog genoeg om niet teveel golven te vangen, op enkele na en er zijn grote banken vogels die opvliegen bij onze doortocht.
Slechts één probleem, in het begin van het strand heeft de luchtdruk het begeven. We rijden zonder remmen (Philippe is ferm bang.
Hij geniet niet echt van de doortocht. Voor mij, het is comfortabel).
Maar laten we relativeren, het strand is de tweede belangrijkste weg van Mauritanië, er is verkeer, alles moet gebeuren tussen twee getijden, maar geen opstoppingen… het is niet Brussel om 8 uur… Wanneer ik zeg dat het comfortabel is,
dan weet ik toch dat we in het delicate stuk zijn.
Als we hier vastrijden, hebben we nooit de tijd om de camion te bevrijden voor hoog tij.
O ja, een gegeven ogenblik is er een verkeersbord, gevaarlijke bocht, ik herinner, we rijden op de strook tussen het water en het zand.
Dus een gevaarlijke bocht, en inderdaad als we niet afremmen, werpen we ons tegen 70 km/h de zee in.
Wij hebben het verkeersbord niet gezien maar we hadden rotsblokken opgemerkt aan die kant en hebben op tijd kunnen vertragen, om dan nipt de bocht te kunnen nemen.
Het is toch bangelijk, een bocht van 90 graden.
Een ander ogenblik zijn er een tiental vissersloepen (pirogues) die zich klaarmaken om te water te gaan en daardoor onze weg versperren, daar ook vertragen en opletten, we hebben geen remmen.
We merken in de verte Nouakchott op, maar we hebben de indruk dat de zee reeds opkomt.
Bij aankomst in Nouakchott zijn het een honderdtal prauwen die de weg versperren, en we weten niet hoe we het strand moeten verlaten.
We rijden steeds voor op het konvooi. Onze gids vervoegt zich om de weg te tonen (we zullen nooit weten of hij betaalt is om ons daar te nemen) en het wordt de tweede keer dat we ons vastrijden.
Maar hier zitten we in de stront (we hebben geen zandladders). In geen drie minuten tijd zijn we omcirkeld door een wolk snotneuzen, tieners, jonge volwassenen die ons zeker en vast willen helpen…voor een beetje geld, maar tegen welke prijs?
Het is een oorlog, het is normaal, op de een of andere manier, een gegeven ogenblik, hebben we geen keuze meer, we zullen duur betalen.
Het zijn een tiental jongeren, volledig losgeslagen, die ons toeroepen om de prijs te bespreken, om het even wat.
We proberen alleen om de camion vrij te maken, die jongeren en het zand, goed zenuwachtig na de spanning van de doortocht en deze aankomst…
Van meet af aan hadden we geen vertrouwen in de gids, we vragen af in welk wespennest we zitten.
Toegeven, achteraf bekeken is het onze paranoia die dit ingegeven heeft.
Na een half uur vruchteloze pogingen, beslissen we en bereiken we een overeenkomst.
Ik verzeker u dat het een sport is want je moet de bendeleider vinden en de anderen het zwijgen opleggen, gekrijs aan alle kanten.
We zijn vrijgekomen in minder dan een minuut.
|
Woensdag 29/11/2000
We zijn noch steeds in Nouakchott, bij Sedatie en Marie, een Frans-Moors koppel die Virginie en Jean-Yves kenden.
Tijdens de doortocht hebben we elkaar leren appreciëren. Uitgraven en duwen, dat creëert banden.
We brengen een avond door hun buren, Seth, en eten voor de eerste maal kameel, en het is lekker, niets te vrezen, en discuteren over de vrijheid van de vrouw in de moorse gemeenschap.
Samengevat, de koppels vormen zichzelf, scheiden gemakkelijk en hertrouwen ook zo gemakkelijk, het is gebruikelijk.
Normaal gezien blijven de kinderen bij hun moeder en is slecht uitzonderlijk een probleem bij het hertrouwen.
In een leven hebben ze gemakkelijk vier tot vijf echtgenoten, een per keer.
Over de vrijheid van de ongehuwde vrouwen zijn de meningen eerder verdeeld.
Een vrouw woont nooit alleen, dat hoort niet.
Ziehier een filosofisch minuut, maar we wilden toch onze vers opgedane kennis met jullie delen.
|
Vrijdag 1/12/2000
We vertrekken richting Senegal.
De weg is in bitumen en eentonig tot aan de vallei van Senegal.
Nadien nemen we een piste langs de rivier Senegal die ons naar Saint Louis brengt voorbij het reservaat Djoudj.
De woestijn stopt waar de vallei van de rivier begint.
Verandering van décor, nu is groen bezaaid met oker vlekken.
We zijn in de graanschuur van Mauritanië. Varaanen lopen over de piste.
We zien reigers, pelikanen en veel andere steltlopers, die we niet kennen.
Misschien herkennen jullie ze op de fotos.
|
|
top
|
|
