Zaterdag 16/12/2000

We rijden Guinee binnen via Koundara. Formaliteiten, vriendelijk maar traag. Er zijn veel wegblokkades van de politie, douane, rijkswacht, militairen en zelfs dorpelingen. Het neemt zijn tijd, maar als we rustig zijn, beleefd blijven, onze tijd nemen, de papieren in orde zijn, stelt dit helemaal geen probleem. Philippe wordt een specialist in de Guineaanse gebruiken en beleefdheden. Hij groet de militairen zoals ze vrienden zijn die elkaar sinds zes maand niet meer gezien hebben. De dorpelingen zijn meer autoritair en spelen veelal de kleine chef maar zijn uiteindelijk het gemakkelijkst te overdonderen.

Het landschap wordt bergachtig en de bossen beginnen te gelijken op het equatoriale woud. Verschillende bruggen moeten we over, zeer pittoresk, zoals we er een idee kunnen over hebben en de pistes in een afschuwelijke toestand. Daarentegen, de macadam is omzoomd met kokosnootbomen. De lanen hebben een exotische sfeer.

Ons doel is Conakry te bereiken om onze visa te verlengen en besteden de meeste tijd aan rijden, tussen twee blokkades door. We komen de maandagavond aan, zijnde drie reisdagen, over Gaoual en Boké. De aankomst is pittoresk. Van het ogenblik dat we op de macadam zijn, zijn de blokkades minder cool en de randstad is 36 km lang; 36 km files en opstoppingen doorheen markten en mensen, met nu en dan noch een controle. Het is beter voorzichtig te zijn.

Uiteindelijk in het centrum van de stad, zijnde op het einde van het schiereiland. We zoeken een plaats om te parkeren om de nacht door te brengen maar we botsen op een blokkade van militairen die ons niet laten parkeren in de straat. Uiteindelijk nemen ze ons mee naar het Novotel, eigenlijk totaal buiten ons budget en een informele regeling wordt getroffen om een nacht te verblijven in het hotel en dan de volgende dagen op de parking. Een avond klasse.

Dinsdag 19/12/2000

Na het onbijt proberen we de directeur vast te krijgen om de overeenkomst af te checken, waarvan hij niet echt op de hoogte was. Maar we bereiken uiteindelijk iets dat net binnen ons budget kan. We kunnen onze visa verlengen en onze eerste pak geld die we deze ochtend gewisseld hebben, is erdoor en mits noch een extra hebben we ze de volgende dag onze visa. We maken voor de eerste keer kennis met de Afrikaanse regelingen op grote schaal (voor ons is het maar een peulschil naast deze van de staat). We beslissen om in Conakry te blijven tot na Kerstmis. Dinsdag na Kerst onze visa voor Mali en dan rijden we richting Fouta Djalon.

In Conakry is het nog altijd rammadam, geen commentaar, maar gelukkigerwijs, zaterdagavond plukken Mylène en Camel ons van de weg.

Zaterdag 30/12/2000

Voor we Conakry verlaten rijden we tot bij Mamady. Hartelijk welkom, hoe anders. Véronique en Mamady Keïta komen onze camion bekijken. We babbelen, eten samen, de tijd vliegt voorbij. Het is te laat om noch te vertrekken richting Kindia en brengen de nacht door in de camion en in de voormiddag bekijken we de repetitie voor de volgende CD, met griots (zangeressen, vertellers). Absoluut geen spijt van de nacht hier doorgebracht te hebben. Halfweg een stuk nodigt een van de griot de broer van Mamady uit om te dansen, wat hij met brio vervult. Op de middag vertrekken we dan uiteindelijk.

De politie wil ons controleren bij het verlaten van Mamady en het parkeren op het rond punt neemt meer tijd in beslag dan de controle zelf. Daarentegen verloopt de rest vanzelf. Met al de verloren tijd komen we aan op het einde van de marktdag in Kindia, maar net genoeg om noch een geknoopt indigostof te kopen. Daarentegen is het bijna donker als we aankomen bij de voile de mariée en we betalen een toegang voor slechts enkele minuten. De omgeving is mooi maar de mensen zijn niet aangenaam en dit geeft ons geen goesting om daar te kamperen. We keren terug naar Kindia en het is daar dat we ons herinneren dat het eindejaar is. We drinken een beetje en de mensen zijn op hun best gekleed, maar geen feest. We dansen niet, we zouden de enigen zijn, maar de kussen zijn er om middernacht. Het is waar, de afrikanen tonen geen genegenheid ten opzichte van hun vrouw, maar wel met hun vrienden. We zien ze nooit hand in hand met hun vrouw, of een zoen geven. Bovendien we zien ze zelden samen.

Maandag 1/1/2001

We stoppen op de middag in Mamou, waar Danielle soep eet, rijst met olie. Het is het vermelden waard. Na Dalaba nemen we een rotsachtige en zeer moeilijke piste naar Mont Massi (1.264m) waarbij we een bos van reusachtige bamboes doorkruisen. De berg op zich is een plateau die je te voet bereikt en met een beetje geluk zou je panters moeten zien. We brengen de nacht door aan de voet van de berg en maken de beklimming de volgende dag, heel vroeg om de warmte te vermijden, tegenstrijdig wat ze ons in Conakry verteld hebben, in de Fouta Djalon is het koud. We zijn omzwermd met kinderen.

Danielle moet enkele keren stoppen omdat ze buiten adem is. Is ze zo verouderd of missen we oefening. Niet het een of het ander, het is haar maag die het laat afweten, door de soep van de vorige dag, en manifesteert zich duidelijk. Ze komt uitgeput aan op het plateau en we nemen niet de tijd om een tour te doen boven, die zeker de moeite waard is. Reeds waar we gestopt zijn is het uitzicht enorm, maar Danielle is te ziek.

We keren terug om naar de de waterval van Kinkon (chutes de Kinkon) te gaan, maar de politie in Pita weigert een toelating te geven. Dus richting waterval van Kambadaga (chutes de Kambadaga), een waterval in drie stappen. De piste is zeer mooi maar noch moeilijker. Kinderen klampen zich vast aan de camion wanneer we door de laatste dorpjes rijden. Danielle vind de gedachte niet aangenaam en slaagt er niet in dat de kinderen weg te jagen. Het is met ongeveer dertig kinderen rond de camion dat we op een open plaats in het bos aankomen, het einde van de piste. De laatste meters moeten te voet afgelegd worden. Natuurlijk wilt iedereen ons gidsen, maar ze spreken geen Frans of toch zeer gebrekkig en dit beperkt de keuze.

Een stoet vertrekt de volgende morgen en brengt ons naar een terras recht over de waterval. Een prachtig uitzicht en er is bier, we kunnen het moeilijk geloven gezien de toestand van de piste. Het bier is een beetje te warm. Er is geen plaats om te baden. Daarvoor moeten we de rivier oversteken met een lianenbrug en verder afdalen langs de rotsen. De lianenbrug is een samenraapsel van metalen kabels, ijzerdraad en stukken hout, niet echt geruststellend. We weten niet hoe wet het gedaan hebben, maar de volgende morgen zijn we helemaal alleen, aan de voet van de eerste waterval en het begin van de tweede. Een echt paradijs. Gordijn…

Donderdag 4/1/2001

Op de terugweg, langs de piste, wacht ons een verassing. In plaats van de kinderen, zoals gewoonlijk, die ons doen stoppen, zijn het volwassen dorpelingen die beginnen te lopen naar ons, op het ogenblik dat ze de camion gehoord hebben. Tot onze grote verwondering tonen ze een buis, de buis van ons afvalwater die we onderweg verloren hadden. Dat is meer dan eerlijkheid en het komt ons goed uit, want binnen in de camion hadden we het al goed onder afvalwater gezet, voor we ons realiseerden dat we de buis kwijt waren.

Pistes, we hebben er genoeg van. We verlaten de Fouta Djalon richting Mali. Onze financiële toestand in Guineese Franken laat ons niet toe om het geboortedorp van Mamady te bezoeken. Dus richting Kankan.

We brengen de avond door in Mamou op een gezellige terras, annex bar, annex restaurant.

Vrijdag 5/1/2001

De weg is in perfecte staat met uitzonderlijke weinig barrières.

Kankan, tweede stad van Guinee, eerder een groot uitgestrekt dorp met meer hutten dan huizen. Het is heel warm en de namiddag brengen we door in de schaduw van een baobab en een biertje. De eerste nacht brengen we door in de straat en de volgende bij Mamma 2X2. Mamma heeft de gewoonte met al haar klanten te praten na het eten en bij het vernemen dat we in de straat zijn geparkeerd, moeten we de camion verplaatsen op de koer van het restaurant, natuurlijk is er veel plaats. Haar vriendelijkheid en haar visie, op zijn minst deze van de keuken, bezorgen haar populariteit. Alle kleuren vinden hun weg naar Mamma en het restaurant sluit wanneer de kookpotten leeg zijn.

Zondag 7/1/2001

De piste herbegint maar is goed tot Mandiana. Nadien de verschrikking. We wanen ons in de loopgrachten. We brengen de nacht door in de brousse op een tiental kilometer van Mandiana.

De volgende dag moeten we de rivier over. De overzetboot is versleten en vraagt een beetje onderhoud. Een prauw komt ons de batterijen van de camion lenen om de motoren van de overzet te starten. Na enkele kortsluitingen en pogingen, hij draait, wordt de starter gedemonteerd, de batterijen losgekoppeld en verhuisd, om de tweede motorgroep te starten. Dit alles neemt natuurlijk zijn tijd in beslag. Dit belet niet dat we toch de volle pot betalen, "we hebben ons best gedaan, je moet maar 10000 FG betalen i.p.v. 12500", de juiste prijs dus. Twee uur voor 50 meter rivier.

Een beetje smeergeld (bakchich) aan de grens, dit voor de eerst maal. Tot weerziens Guinee, goedemorgen Mali. Over de grens wordt de piste uitstekend en halen we zelfs de 50 km per uur. In ieder dorp worden we doorverwezen naar het volgende om de papieren voor de douane in te vullen en dit gaat zo door tot Bougouni.